Primavera 2014: Το καλύτερο Primavera μέχρι σήμερα

 Στην επιστροφή από Βαρκελώνη σκεφτόμουν τους παράγοντες που έκαναν αυτό το Primavera τόσο μοναδικό. Είναι η 4η φορά που πηγαίνω στο συγκεκριμένο festival και κάθε φορά είναι διαφορετική. Φέτος, πολλοί από τους γνωστούς φανατικούς της πενταήμερης αποφάσισαν να επισκεφτούν άλλα φεστιβαλ, ή και κανένα. Δυστυχώς, έχασαν. Πολλοί μιλούσαν για το #BestLineupEver και δεν είχαν άδικο. Γιατί το Primavera φέτος ειδικά δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από τον μεγάλο του αντίπαλο, το Coachella. Για εμένα το Primavera έχει όλα τα συστατικά που μπορεί να κάνουν ένα φεστιβαλ ιδανικό:

1. H Πόλη: Βαρκελώνη. Μια πόλη πανέμορφη, ζωντανή, που μπορείς να τρως, να πίνεις και να διασκεδάζεις από το πρωί μέχρι το βράδυ και χωρίς να σου στοιχίζει ο κούκος αηδόνι. Πολύ σημαντικό. (Ακολουθεί και γαστρονομικό post με tips)

2. Το γεγονός ότι δεν έχει camping. Θα στεναχωρήσω τους φίλους μου που τους αρέσει το camping και να κυλιούνται στις λάσπες, αλλά το γεγονός ότι δεν έχει camping σημαίνει ότι έχει και αρκετά διαφορετικό κόσμο.

3. Η Οργάνωση. Ρωτήστε όποιον έχει πάει σε πολλά φεστιβάλ ανά τον κόσμο, για την οργάνωση που έχει το Primavera. Από το φαγητό, έως το ποτό, εώς την είσοδο στο φεστιβαλ, όλα είναι άψογα.

4. Ο Κόσμος. Οι ισπανοί είναι ιδανικός λαός για συναυλίες γιατί είναι κοντοί, ευγενικοί και δεν είναι μεγάλοι κάφροι. Πάνε για να διασκεδάσουν και σέβονται.

5. Η Τοποθεσία.Το Forum είναι δίπλα στη θάλασσα, έχει χώρους να αράξεις, να απολάυσεις τη συναυλία και αν θέλεις να απομονωθείς κιόλας.

Στα κατά αυτής της χρονιάς:

1. Πρώτη φορά έβαλαν VIP area μπροστά στις δύο μεγάλες σκηνές (Heineken & Sony) με αποτέλεσμα σε κάποιες απο αυτές να υπάρχει μεγάλο κενό εκεί μπροστά. ΑΙΣΧΟΣ!

2. Οι μεγάλες αποστάσεις. Αν δεν είσαι διατεθιμένος να περπατήσεις, απλά μην πας. Μονο η Αθηνά  κατάφερε να δει ΟΛΑ ΟΣΑ ΗΘΕΛΕ. ΗΡΩΑΣ!

3. Ο καιρός. Μας τα χάλασε την πρώτη και την τρίτη ημέρα με αποτέλεσμα να γίνουμε μούσκεμα από πάνω μέχρι κάτω. Ευτυχώς είχε primark εκεί κοντά και αγοράσαμε ρούχα να αλλάξουμε (συνολάκι 11 ευρώ).

Κατηφορίσαμε από νωρίς με σκοπό να δούμε τον Julian Cope γιατί αλλιώς ο Πυκνάδας είχε πει ότι δε θα μας ξαναμιλήσει. Πετύχαμε τον Colin Stetson, που αν σας αρέσουν αυτά τα τζαζοακαταλαβίστικα, παίζει να σας άρεσε. Για εμένα ήταν μια ηχορύπανση, τι να πω.

Ο Julian Cope πάντως ήταν αν μη τι άλλο, απολαυστικός. Δεν ξέρω αν συμμερίζομαι την άποψη του Πυκνάδα, αλλά τουλάχιστον μου άρεσε.

Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς την Sony (περίπου 18 λεπτά δρόμος) για να δούμε τους αμερικάνους Midlake. Ενθουσιάστηκα! Είναι μια από τις πιο δεμένες μπάντες που έχω δει ποτέ, και ο συγχρονισμός των φωνητικών ήταν κάτι εκπληκτικό.

Τρέξαμε στην άλλη άκρη του φεστιβάλ να δούμε τους Future Islands. ΕΜΠΕΙΡΙΑ.  Μετά τη μεγάλη επιτυχία τους στην Αμερική, ο τραγουδιστής φαίνετια να είναι σε μεγαλύτερη φόρμα από ποτέ. Ο κόσμος ήξερε όλα τα τραγούδια και ήταν μια φανταστική ατμόσφαιρα. Αν δε τους έχετε δει να πάτε οπωσδήποτε τον Οκτωβριο που θα τους φέρουν οι Arte Fiasco.

Μέχρι να συνέλθουμε, ήρθε η ώρα για τους Queens of the Stone Age, τους οποίους κυνηγούσα χρόνια να δω. Και ευτυχώς ήταν ακριβώς όπως τους περίμενα. ΠΟΡΩΣΗ. Hi, I’m Josh and I’m on Tequila. Josh, σ’αγαπάω. Josh είσαι φανταστικός.

Και το καλύτερο live της βραδιάς ανήκει δικαιωματικά στους Arcade Fire. Οι Arcade Fire έχουν στήσει ένα show σαν πανηγύρι, σαν γιορτή. Νιώθεις ότι πήγες σε μια μεγάλη φιέστα. Ακόμα και να μη σου αρέσουν πολύ, οφείλεις να τους παραδεχτείς. Είναι μια σπουδαία μπάντα. Θα θυμάμαι αυτό το live χρόνια.

Στη συνέχεια είδαμε τους Metronomy, μια δικιά μου αγαπημένη μπάντα (και του @hlektroniou ) οι οποίοι ευτυχώς δε με απογοήτευσαν. Το μότο είναι: Κέφι, μπριο, χορός! Χορέψαμε, τραγουδήσαμε και απολαύσαμε (όχι όλοι Αθηνά), την αγγλική μπάντα.Το καλύτερο tweet το έκαναν οι @Artefiasco πάντως

Εδώ, με τον νοθο γιο της Grace Jones που παίζει μπάσο στους Metronomy. #PS14 #pentaimeri

— Arte Fiasco (@ArteFiasco) May 30, 2014

Και κάπου εκεί κλείσαμε την πρώτη ημέρα

Η δεύτερη ημέρα είχε τον John Grant, που είναι και ο λόγος που εν μέρει πήγα φέτος στο φεστιβάλ. Ο ουρανός είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει αλλά δεν περιμέναμε να βρέξει ΤΟΣΟ πολύ. Ξεκίνησε με το it doesn’t matter to him- Κλάμα εγώ, καρεκλοπόδαρα ο ουρανός. Η αλήθεια είναι ότι όσο μούσκεμα και να γίναμε, άξιζε και θα το δείτε και στο βίντεο που ακολουθεί. Ο ίδιος, ζήτησε συγγνώμη για τη βροχή, αλλά μάλλον του άρεσε κιόλας. Και κλάμα εμείς, βροχή ο ουρανός γενικά είχε κάτι το μαγικό η φάση. Κρατάω για εμένα το Where Dreams Go to Die, το Marz, το It doesn’t matter to him και φυσικά το GMF.

Στο τέλος και αφότου δεν είχε μείνει ούτε ένα χιλιοστό μας ανέπαφο από τη βροχή (πλιτς πλατς) βγήκε διπλό ουράνιο τόξο. Και σημαδεψε μια από τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μου.

Στη συνέχεια πήγαμε να στεγνώσουμε στο εμπορικό κέντρο, αγοράσαμε ρούχα, χάσαμε αρκετά live και επιστρέψαμε για τους War On Drugs, που μάλλον War on Nerves ήταν καθώς περιμέναμε μισή ώρα να φτιάξουν τα τεχνικά τους. Μόλις τα έφτιαξαν βγήκε ο μελαχροινός κλώνος του Kurt Vile, που από φαίνεται δεν έχει εγκαταλείψει το συγκρότημα, αφού είναι παρών παντού, απλά με λίγο χειρότερες συνθέσεις. ΠΕΣΤΕ ΝΑ ΜΕ ΦΑΤΕ ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ.

Καταλήξαμε και πάλι στην Sony για να δούμε National τους οποίους επίσης κυνηγάω χρόνια να δω. Οι National με είχαν συντροφεύσει σε μια πολύ μίζερη περίοδο της ζωής μου (ω, τι έκπληξις) και τους αγαπώ πολύ. ΑΛΛΑ. Ο ταλαντούχος Matt τα είχε τσούξει λιιιιιιιιιγο παραπάνω από το κανονικό, που ξέρουμε ότι πίνει γενικά, αλλά μάλλον το παράκανε ο γλυκός μας. Δε μπορούσε να αρθρώσει λέξη: :hello primave…we are..thank we…we are…thankful to be here. Μετά κάλεσε στη σκηνή τον Justin Vernon aka Bon Iver να πούνε ένα τραγουδάκι, αλλά μετά βίας το είπανε μαζί. Μετά κάλεσε τον τραγουδιστή των Walkmen και σηκώθηκε και έφυγε από τη σκηνή να αγκαλιάσει τον κόσμο αφήνοντας τον μοναχό επί σκηνής και με φάτσα παγωτού.

Σε κάποια φάση έλεγα πάει τον χάνουμε:

Έσπασε 3 μικρόφωνα (αφού τα κοπανούσε στο κεφάλι του), έβρισε τον κακομοίρη τον κιθαρίστα “Fucking Idiot” επειδή είπε ότι είναι τιμή να παίζουν την ίδια μέρα με τους Pixies και τον διέκοψε, μας αγκάλιασε, και σε κάποια φάση σηκώθηκε και έφυγε τελειώς εκτός σκηνής (έξω κανονικά άνοιξε την πόρτα που μπαίνουν οι φωτογράφοι). Τον χάσαμε. ΓΑΜΑΤΟ live αλήθεια όμως.

Πήραμε τα πόδια μας και πήγαμε στους !!! (chk chk chk) που αν δεν έχετε δει πρέπει. Τραγουδήσαμε, χορέψαμε ύπο την καθοδήγηση του ΘΕΟΥ Nic Offer. Αν δεν έχετε δει ακόμα σας προτίνω να τρέξετε την επόμενη φορά που (ελπίζουμε) θα έρθουν στην Ελλάδα!

Είδα και Jagwar Ma συμπαθέστατοι, αλλά δε νομίζω ότι θα τους ξαναέβλεπα.

Μετά από τόση ορθοστασία, η αλήθεια είναι ότι περπατούσα σαν Walking Dead στο Primavera. Πήγα αρχικά να δω τους Television. Μμμμμμμμμ… Εκεί συνάντησα και άλλους Walkind Dead, τους ίδιους τους Television, που ως καλοί συνταξιούχοι φροντίζουν για το μέλλον τους και κάνανε μια αρπαχτή. Και εγώ να έλεγα τα τραγούδια, περισσότερο ενθουσιασμό θα είστε. ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΡΕ.

Πήγα προς την αγαπημένη μου σκηνή Adidas που είναι δίπλα στη θάλασσα και έχει χώρο να αράξεις και να κοιτάζεις τη θάλασσα. Εκεί έπαιζε μια ισπανική μπάντα, φαντάζομαι θα τους έλεγες ισπανούς Closer, εν ονόματι Nanga Parbat. Βιολί, πιάνο, κιθάρες, ωραίο πράγμα.

Περάσαμε στην Heineken να δούμε Spoon. Τους είχα ξαναδει και παλαιότερα και πάλι ήταν πολύ καλοί αλλά ρε παιδί μου λίγο στεγνοί. Αμερικανιά.

Είπαμε να πάμε να δούμε τους Black Speed You! Black Emperor και αράξαμε στο γρασίδι γιατί έτσι κι αλλιώς μαύρο σκοτάδι, καμία κάμερα δεν έβλεπες ποιοι ήταν πάνω στη σκηνή. Όπως πολύ σωστά είπε η Θάλεια στο tweet