Η ζωή μιας Ελληνίδας στο Ντουμπάι-Από τη Νιλέτα Κοτσίκου

Ζητήσαμε στη Νιλέτα Κοτσίκου, αρχιτέκτονα και δημιουργό του www.imatiothiki.com να μας περιγράψει τη ζωή της στο Ντουμπάι, τους λόγους που την οδήγησαν να φύγει. Τελικά πως είναι η ζωή για μια Ελληνίδα στο Ντουμπάι;

Αποφάσισα να μετακομίσω στο Ντουμπάι αφου πέρασα ένα χρόνο να βλέπω τις μέρες και τις ώρες εργασίας μου να μειώνονται και να μην υπάρχει ελπίδα να βελτιωθούν τα πράγματα στο άμεσο μέλλον για τον τομέα μου, την αρχιτεκτονική. Πριν έρθω, όλοι με κοίταγαν σαν να τους έλεγα ότι θα πάω να μονάσω. Σχόλια τύπου:  Εκεί είναι καταπιεσμένοι, θα πρέπει να φοράς μαντίλα ή τουλάχιστον κελεμπία, είναι δύσκολα για τις γυναίκες έδιναν και έπαιρναν. Ευτυχώς βγήκαν λάθος.

Δεν είμαι και το πιο κατάλληλο άτομο να μιλήσω για την ζωή εδώ, επειδή δουλεύω σε έναν από τους απαιτητικότερους κλάδους, τον κατασκευαστικό, και σε ένα περίπλοκο κτίριο, την Όπερα του Ντουμπάι. Αυτό μεταφράζεται ως: 6 μέρες την εβδομάδα δουλειά, από τις 7.30 -8.00 το πρωί μέχρι τις 5 το απόγευμα. Στο γραφείο του εργοταξίου, ευτυχώς, και όχι στο ίδιο το εργοτάξιο που σε τρώει ο ήλιος.

Τα σπίτια: Είναι πανάκριβα. Χωρίς λόγο. Φανταστείτε γύρω στο χιλιάρικο το μήνα. Ευρώ.
Όμως τα σπίτια είναι αρκετά καλά και κάθε πολυκατοικία εκτός από security / θυρωρό έχει πισίνα και γυμναστήριο για τους ενοίκους της. Σε πολλές περιπτώσεις έχει και χώρο για πάρτι, bbq area, σάουνα και χαμάμ.

Η κίνηση και τα αυτοκίνητα: Είναι ένα δράμα και μισό. Το μετρό ήρθε εδώ τα τελευταία χρόνια, και οι φίλοι Άραβες δεν έχουν μάθει να το χρησιμοποιούν. Από την άλλη, αν η βενζίνη κοστίζει όσο η κόκα κόλα, όλοι αυτοκίνητο θα παίρναμε. Αυτό, σε συνδυασμό με το ότι υπάρχει μόνο ένας κεντρικός δρόμος στην πόλη και με την χαλαρότητα που διακρίνει τους φίλους στην οδήγησή τους (και την ζωή γενικότερα) κάνει την οδήγηση ευχάριστη εμπειρία.
Τα αυτοκίνητα είναι η χαρά κάθε αγοριού. Βλέπεις τα πιο ακριβά μοντέλα, τα πιο τεράστια τζιπ, χρυσά με στρας με αυτοματισμούς με τεράστια λάστιχα… ότι θες. Φυσικά βλέπεις πολύ συχνά Rolls Royce και οι Ferrari είναι σαν το Fiat Punto της Ελλάδας, είναι παντού.

Το φαγητό: Είναι πολύ και είναι καλό. Δεν έχω γνωρίσει άνθρωπο που δεν πάχυνε με το που ήρθε εδώ. Εκτός από την τοπική κουζίνα, υπάρχουν όλες οι πλαστικές αμερικανιές και πάνω κάτω όλα τα ‘διάσημα’ εστιατόρια αλυσίδες. Προσωπικά εντυπωσιάστηκα με το πρωινό των Αράβων το οποίο περιλαμβάνει: χούμους, ρεβύθια με πλούσια δόση λαδιού, πίτες αραβικές με τυρί, κιμά και ζάταρ, φαλάφελ και τουρσί.

Το ζάταρ είναι το αγαπημένο τους μυρωδικό, και πιστεύουν πως είναι το πιο υγιεινό πράγμα στον πλανήτη. Ουσιαστικά είναι φρέσκο θυμάρι αλεσμένο μαζί με αποξηραμένο λεμόνι, αλάτι και σουσάμι. Το σερβίρουν και πάνω στο ψωμί με φρέσκο λάδι.  Επίσης παίζει πολύ ρύζι. Μαζί με το κρέας, το κοτόπουλο, τα λαχανικά. Δεν περίμενα να βρω τόσο ρύζι εδώ. Στο σημείο αυτό να δηλώσω ότι αφού παχύνουν, μετά όλοι γίνονται τούμπανα. Τα γυμναστήρια και τα σπορ δίνουν και παίρνουν και ο καιρός δεν σου αφήνει περιθώρια να καλύψεις τίποτα κάτω από τα ρούχα.

Οι άνθρωποι: Γενικώς το Ντουμπάι το λες και λίγο Βαβέλ. Ντόπιους Εμιράτι συναντάς περισσότερο στα mall και σε συγκεκριμένες γειτονιές της πόλης.  Στα υπόλοιπα μέρη συναντάς λοιπούς Άραβες, Ινδούς, Φιλιππινέζους, Ευρωπαίους, Αυστραλούς, Νοτιοαφρικανούς κλπ. Όμως υπάρχουν γειτονιές που η πλειοψηφία είναι Ινδοί, όπως το παλιό Ντουμπάι, περιοχές όπου οι περισσότεροι κάτοικοι είναι Ευρωπαίοι κλπ κλπ. Έτσι, ας πούμε στην γειτονιά μου θα κυκλοφορούν κοπέλες με κοντά σορτσάκια, αλλά πχ. στην παλιά την πόλη δεν θα δεις κάτι τέτοιο. Επίσης οι άνθρωποι είναι αρκετά φιλικοί και ευγενικοί, οι Άραβες τρομερά φιλόξενοι και είναι αρκετά εύκολο να δικτυωθείς και να κάνεις παρέες.

Οι τιμές: Τσιμπημένες. Πέρα από το ενοίκιο, η διασκέδαση είναι σχετικά ακριβή. Μια μπύρα κοστίζει γύρω στα 6 ευρώ στην καλύτερη και το μονό ποτό γύρω στα 10 ευρώ. Από την άλλη, για να λέμε και τα πράγματα με το όνομά τους, τα μπαρ εδώ μοιάζουν με ριζόρτ που βλέπεις στις ταινίες του Χόλιγουντ, οπότε λες χαλάλι το δεκάρικο. Το σούπερ μάρκετ από την άλλη, σαν την Ελλάδα, μπορεί να είναι και πιο φτηνό.
Σε γενικές γραμμές μπορείς να βρεις οικονομικές λύσεις στην διασκέδαση, αλλά είναι αρκετά λιγότερες από τις πολυτελείς. Τιμές στα υπόλοιπα, όπως βενζίνη (τα είπαμε σαν την κόκα κόλα), μετρό και ταξί είναι καλύτερες από την Ελλάδα. Τα ρούχα, παρ’όλο που διαφημίζεται το Ντουμπάι ως προορισμός για shopping, είναι κάπως συντηρητικά και πιο ακριβά από την Ελλάδα.

Η ασφάλεια: Μπορείς να φύγεις από το σπίτι και να το αφήσεις ξεκλείδωτο και δεν πρόκειται κανείς να σου πειράξει τίποτα. Γιατί μετά θα μου πεις μαύρο φίδι που τον έφαγε με τους νόμους εδώ… Έχω δει στο σούπερ μάρκετ κυριούλα να παρατάει την τσάντα της πάνω στα λεμόνια για να κοιτάξει κάτι παραπέρα και κανείς να μην την πειράξει. Επίσης βλέπεις καροτσάκια του σούπερ μάρκετ τιγκαρισμένα με σακούλες έξω από τα μαγαζιά, παρκαρισμένα εκεί ώστε οι κάτοχοι τους να συνεχίσουν ανενόχλητοι τα ψώνια τους.

Η διασκέδαση, δηλαδή τα ξενοδοχεία: Ποτό πίνεις μόνο στα ξενοδοχεία. Τα ξενοδοχεία βέβαια καμία σχέση δεν έχουν με ότι έχουμε στο μυαλό μας. Είναι τεράστιες εκτάσεις συνήθως δίπλα στην παραλία, υπερλούξ – μέχρι να το τερματίσουν – και πολλές φορές χρειάζεσαι αμαξάκι του γκολφ να σε πάει από την είσοδο στο μπαρ που θα καταλήξεις. Τα υπόλοιπα είναι σε ουρανοξύστες, όπου κάποιοι όροφοι είναι ξενοδοχείο, κάποιοι μπαρ, κάποιοι γραφεία κλπ.  Τα περισσότερα είναι σχετικά κυριλέ, με εξαίρεση ορισμένες , καλές, παμπ.

Οι νόμοι: Στα mall αν κυκλοφορείς με στράπλες (όχι ραντάκι) μπορεί να σου κάνουν παρατήρηση και να πρέπει να κάνεις κάτι για αυτό. Κάτι τέτοιο γίνεται περισσότερο σε mall που έχουν ως επί τω πλείστον Άραβες ως πελάτες. Αλλά μέσα σε όλα αυτά, είναι οι αδαείς τουρίστες, που φοράνε ότι θέλουν, αλλά και τα πληρωμένα κορίτσια που φοράνε ότι θέλουν αυτοί που πληρώνουν. Βέβαια, στην παραλία, στα μπαρ, στα κλαμπ και στις πισίνες των ξενοδοχείων βλέπεις τα πιο μικροσκοπικά μαγιό και ρούχα. Το γούστο σπανίζει εδώ, είναι μια αλήθεια και αυτή.

Το amour: Δεν υπάρχει. Ή μάλλον δεν το βλέπεις. Απαγορεύεται να είσαι διαχυτικός δημοσίως, αλλά και στα μπαρ και κλαμπ. Θα έρθει δηλαδή ο γορίλας στο κλαμπ και θα χωρίσει το ζευγάρι που φιλιέται. Αν τους κάνει παρατήρηση παραπάνω από μια φορά, μπορεί να και τους πετάξει έξω. Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν γίνεται τίποτα στα κλαμπς. Έχει την χρονοκαθυστέρηση του ο γορίλας.

Τα πληρωμένα κορίτσια: παντού κορίτσια επί πληρωμή. Παντού. Σε ορισμένα ‘λουξ’ μπαρ ακόμα περισσότερες, σε σημείο που τρώνε πόρτα αν δεν συνοδεύονται από κάποιον κύριο. Και όταν λέω ‘λουξ’ μπαρ, δεν εννοώ μπαρ που είναι αποκλειστικά για Δυτικούς.

Ο καιρός: Ζέστη. Πολύ ζέστη. Το καλοκαίρι είναι η κλεισούρα μας. Ναι, κάθεσαι σπίτι με το A/C – το οποίο το χρειάζεσαι όλο το χρόνο. Αν δοκιμάσεις να βγεις έξω γίνεσαι μούσκεμα από υγρασία και ιδρώτα στο δευτερόλεπτο (μου το έλεγαν και δεν το πίστευα). Το καλό είναι πως όλοι το ίδιο βάσανο τραβάμε, οπότε υπάρχει κατανόηση και αλληλεγγύη στον ιδρώτα.

Το ραμαζάνι: Είναι πολύ σκληρό για τους ντόπιους και μπερδευτικό για εμένα. Οι μουσουλμάνοι όχι μόνο δεν μπορούν να φάνε, αλλά ούτε μια σταγόνα νερό δεν επιτρέπεται να πιουν, ούτε καν να πλύνουν τα δόντια τους. Εσύ από την άλλη δεν κάνει να τρως ούτε τσίχλα έξω, για σεβασμό και συμπαράσταση. Σπίτι σου ή σε εστιατόρια που έχουν καλύψει τα παράθυρα τους,  κάνεις ό,τι θες. Γενικά κοιμούνται αρκετά κατά τη διάρκεια της μέρας, για να την παλέψουν και το βράδυ έχουν το ιφταρ, μαζεύονται όλοι σε ξενοδοχεία ή σπίτια και τρώνε τον αγλέουρα και παίζουν επιτραπέζια κλπ. Είναι αρκετά ευχάριστο σαν έθιμο. Το βράδυ.

Το γιαπί: Σκληρό. Πολύ σκληρό. Πιο σκληρό φυσικά για τους εργάτες, οι οποίοι έχουν ελάχιστα δικαιώματα και ελάχιστο μισθό. Φυσικά,  οι οικοδομές δουλεύουν κάθε μέρα – μα κάθε μέρα, και όλες τις ώρες. Υπάρχει πρωινή και βραδινή βάρδια. Γι’αυτό έφτιαξαν μια χώρα σε μερικές δεκαετίες.

Η γειτονιά: Γενικώς το Ντουμπάι είναι η Μύκονος της περιοχής. Κάθε Σαββατοκύριακο μαζεύονται από τις γύρω χώρες, Κατάρ, Σαουδική Αραβία κλπ για να γλεντήσουν. Ομολογουμένως το Ντουμπάι είναι το πιο ‘ελεύθερο’ μέρος της περιοχής. Επίσης, λόγω δουλειάς, και επειδή δουλεύω σε μια εταιρία που είναι Παλαιστινιακή, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω ανθρώπους από την Παλαιστίνη, τη Συρία κλπ, των οποίων οι ιστορίες ήταν σαν χαστούκι στο πρόσωπό μου.

Τα mall: As big as it gets. Προσωπικά δεν είμαι φαν και τα αποφεύγω. Μόνο αν θέλω να επισκεφτώ κάποιο κατάστημα, γιατί δεν υπάρχουν αλλού πέρα από τα mall. Πέρυσι άνοιξε το πρώτο ανοιχτό mall και έχει κάνει θραύση – σύντομα περιμένουμε και το δεύτερο. Τα mall, λοιπόν έχουν μέσα χιονοδρομικά κέντρα, ενυδρεία, τοίχους αναρρίχησης, τρενάκια που πάνε γύρω γύρω τα παιδάκια, ότι του φανεί το λολοστεφανή κοινώς. Ένας μικρός πονοκέφαλος – ειδικά τις Παρασκευές που είναι η βασική τους αργία.

Η δουλειά και οι ευκαιρίες: Η δουλειά είναι σκληρή. Πριν έρθω εδώ άκουγα πως είναι οι Άραβες ινσαλα και χαλαρά. Λάθος. Όλες οι υπηρεσίες, η πόλη, οι εταιρίες λειτουργούν άψογα και αυτό γιατί έχουν σκληρά εργαζόμενα ανθρώπους από πίσω. Το ωράριο είναι 9ωρο, σε αντίθεση με το δικό μας 8ωρο και ο ανταγωνισμός και τα στάνταρ στα οποία καλείσαι να ανταποκριθείς σκληρά. Ευκαιρίες υπάρχουν, αλλά δεν είναι όπως ήταν πριν κάποια χρόνια, τύπου έρχεσαι στο κουτουρού και σε περιμένουν οι ευκαιρίες με το κουτάλι. Πρέπει να το ψάξεις, πρέπει να έχεις καλή προϋπηρεσία ώστε να μπορέσεις να χτυπήσεις μια καλή δουλειά. Μέτριες δουλειές υπάρχουν πολλές, αλλά τα χρήματα με τίποτα δεν θα σου βγουν ώστε να ζήσεις εδώ και να μπορέσεις να αποταμιεύσεις κιόλας.

Η θάλασσα: δεν συγκρίνεται με την Ελληνική. Ποτέ και για κανένα λόγο. Η παραλία είναι ωραία, η θάλασσα όμως σχετικά θολή και το καλοκαίρι σούπα – πιο ζεστή και από το να είσαι έξω. Κατά διαστήματα κάνουν την εμφάνισή τους τσούχτρες, κάποιες τσιμπάνε κάποιες όχι. Εγώ την έπαθα και από τότε δεν έχω ξαναμπεί. Προτιμώ την πισίνα που την ψύχουν κιόλας και δροσίζομαι.

Σε γενικές γραμμές: Το Ντουμπάι είναι ωραίο, όπως οποιοδήποτε μέρος στο πλανήτη αν έχεις καλή παρέα. Πολλά πράγματα που συμβαίνουν εδώ είναι πρωτοφανή και είναι ωραίο να βρίσκεσαι εν μέσω όλων αυτών των εξελίξεων. Ναι, σε πολλά πράγματα είναι κάπως πιο ‘κλειστό’, πιο συντηρητικό, ίσως και πιο οπισθοδρομικό σε σχέση με την Ελλάδα, αλλά από την άλλη δεν ήρθα εδώ να βρω μια άλλη Ελλάδα και ούτε θέλω να μετατρέψω την Μέση Ανατολή σε Ευρώπη. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο.